Vanavond heb ik Jezus ontmoet

Aan het begin van de workshop zocht ze me op. Ik was laat (natuurlijk was ik laat) en te druk met voorbereiden om haar echt te horen. Of te zien dat ze het syndroom van Down had.

Het was een mooie zaal met lieve mensen, die zich veel zorgen maakten. Zo niet deze prachtige vrouw die confronterend eenvoudig en effectief leefde. Ja, natuurlijk waren er zorgen, maar ze deed wat ze kon. Ze raapte vuil, belde de gemeente als er ergens afval lag en stond in de kerk bekend als de groene inspirator. Iedereen in de zaal was apetrots op haar.

Na de pauze gingen we verder met de vraag wat wij zelf konden doen. Bij het onderdeel systeemverandering zat meer dan de helft van de groep en bij de terugkoppeling kwamen ze niet verder dan ‘dat het systeem anders moet’. En weer was het onze duurzame vriendin die vertelde dat ze in gesprek was geweest met de ChristenUnie om hen te bevragen over systeemverandering (zie foto 2). En wij, ‘gezonde’ volwassenen luisterden. Zwegen. In bewondering.

‘Is er nog wel hoop?’ was een vraag die deze avond vaak werd gesteld. ‘Het systeem moet anders’ een opmerking die veel werd gemaakt. Maar deze prachtige groene vrouw maakte zich geen zorgen. Ze deed gewoon wat ze kon, omdat ze met heel haar hart geloofde in een eerlijke wereld. Ze is één van de deelnemers aan mijn workshop die ik nooit zal vergeten. Haar wijsheid overstemde onze dwaasheid.

Moge God ons zegenen met de moed, kracht en liefde van deze vrouw.

PS. Zoals je wellicht weet, ben ik vaak kritisch op de CU. Maar n.a.v. haar bezoek aan de fractie, had Gert-Jan Segers op haar verzoek een lezing in haar kerk gehouden. En, zo vertelde ze, tot de dag van vandaag zoekt hij haar met enige regelmaat op. Ook dat, lieve mensen, is een verhaal wat inspireert.