Van de sociale media: een ode aan Arjen

We waren jong en bruisten van het leven. We voetbalden, tennisten en fietsten. We lazen en discussieerden. Maar vooral droomden we van een wereld waarin zachtheid een kracht was. Een wereld waarin dwazen wijs waren en armen rijk. Een wereld waarin we mensen konden inspireren om tegen de stroom in andere keuzes te maken.

We bedachten een workshop. We spraken erover terwijl we fietsten en tennisten. We sloten onszelf op in zijn appartement waar we boeken lazen, de grootste discussies voerden en soms zelfs bijna ruzie maakten. Als een kind zo blij waren we toen we voor het eerst uitgenodigd werden. Al snel volgden er meer workshops. We kwamen in kerken en op festivals, bij yuppen en bij boeren, bij studenten en bij bejaarden.

Achteraf zagen we zijn ziekte aankomen. Toch duurde het lang voor het echt niet meer ging. Huilend belde hij me op. ‘Een vriend zien huilen, had ik niet.’

Bijna tien jaar gaf ik de workshop alleen. Vanavond was de workshop in Renkum, de plaats waar hij woont. Ik slikte mijn tranen weg toen ik het schilderij liet zien dat hij had gemaakt. ‘Willen we mensen echt inspireren om andere keuzes te maken,’ zo deelde ik zijn levensles, ‘dan moeten we het niet hebben over angst voor klimaatverandering. Evenmin moeten we een moreel vingertje heffen. Maar we moeten het vooral hebben over liefde, liefde voor de natuur.’

Iedere workshop sluit ik af met deze woorden. En iedere keer voel ik hoe hij harten verandert.

Ik wilde zo graag deze foto hebben. In zijn woonplaats, met zijn schilderij en met twee van mijn nieuwe compagnons waar ik zo dankbaar voor ben.

In tien jaar tijd is de wereld snel veranderd. En toch wil ik onze droom blijven dromen, zijn levenslessen blijven delen. Blijven geloven dat uitgerekend dwaasheid het verschil kan maken.

Arjan, deze post is voor jou.

Voor onze droom die we nog altijd in vele zaaltjes mogen dromen.

Voor de zachte krachten die nog altijd door jou in deze wereld stromen.