Keuzestress! Wie heeft daar geen last van? Alfred en ik bespraken de uitslag van de afgelopen verkiezingen en tevens wat wij hadden gestemd, en waarom. Ik zei tegen Alfred dat ik op de PvdD had gestemd en wachtte rustig zijn reactie af. Niet dat ik anders veel rechtser stem, in tegendeel. Ik ben lid van GroenLinks/PvdA. Alfred lachte en zei dat hij juist, als lid van PvdD op GroenLinks/PvdA had gestemd. Beiden vanuit een strategisch oogpunt.
Mijn gevoel zei dat de alliantie harde klappen zou krijgen. Het volk mopperde en morde en Frans Timmermans bleek de nieuwe Sigrid Kaag. Hij krijgt de schuld van alles. Zelfs van zaken waar hij nimmer invloed op heeft gehad. Alfred dacht juist dat het slim was op deze alliantie te stemmen. Zo kwam het dat de ene op de partij van de andere stemde en vice versa.
Dat rechts veel stemmen behaalde leed geen twijfel. Ze werden niet de grootste partij en nog altijd had niet het overgrote deel van het volk niet op deze partij gestemd. Nog sterker, Wilders die zo frivool had geroepen dat men gehakt zou maken van Frans Timmermans moest toezien hoe GroenLinks/PvdA weliswaar moest inleveren, toch werden zij de grootste. Zure overwinning als je beseft wat er aan de linkse kant van de schaal ingeleverd moest worden.
Eigenlijk niet eens een schuursponsje maar een wonderlijke gebeurtenis hoe men strategisch denkt te stemmen. Het maakte voor PvdD niet veel uit. Zij hadden 1 zetel en wisten deze te behouden. Een bevriend theoloog van me en ik concludeerden dat we ‘walgelijk deugden!’ We waren het er unaniem over eens dat Alfred wel moest gloeien van trots dat wij op een groene, linkse partij hadden gestemd. We zagen onszelf al door Alfredo gehuldigd worden en beloond worden met een veganistische maaltijd. Na verluidt kan Alfred goed koken maar dat terzijde.
Dat de verruwing van de maatschappij een feit is, bleek uit het stemgedrag van het volk. Ook al eerder. Dat men denkt dat conservatisme, nationalisme en patriottisme het land gaat redden eveneens. Alfred en ik waren het over eens dat het een enorme stap terug is voor de biodiversiteit. Voor natuurherstel. Voor eerlijke en inclusieve landbouw en voor een socialer en eerlijker Nederland. Eigenlijk waren we het zo gruwelijk eens dat we dit stukje huisvlijt moeilijk kunnen scharen onder ‘schuursponsje.’ Het is eerder zo een zachte natuurspons die over je lijf glijdt als een paling in een emmer slijk.
Wat onze prognose is voor dit kabinet? Mijn tante zei slechts ‘ik geef het drie maanden!’ en las vrolijk verder in Menza. Ik gok toch op een langer termijn waarbij het volk zal merken dat de beloofde gouden bergen hooguit een lepel Gouda’s Glorie blijkt waar ze de gehaktballen in bakken. Dat gezegd hebbende. Ons land maakt zich op voor woest en wild weer. Hoe je het ook wendt of keert, klimaatverandering blijven we aan den lijve ondervinden. De ene bevolking een beetje, de andere op verwoestende wijze.
