Alfred vertelt soms dingen die voor andere mensen heel vreemd in de oren klinken. Stronkjes van de broccoli meekoken. Of zijn hooimadam. Zo kwam ook het verhaal voorbij dat Alfred met een pan naar de snackbar toog. Zodat alles wat er besteld werd daarin gedaan kon worden en zo fietste met name Alfred dan weer naar huis. Zijn kinderen vinden het ‘cringe’ en zijn minder te spreken over deze manier van afval beperken. Immers scheelt het je een hoop bakjes, zakjes en andere verpakkingsmaterialen, cool is weer wat anders.
Alfred vertelde mij dit verhaal ook en keek me aan, benieuwd wat ik daar van zou vinden. Jong genoeg om zijn kinderen te begrijpen en oud genoeg om mij wellicht in te kunnen leven in zijn standpunt. Olijk vertelde ik Alfred dat mijn stiefmoeder me soms naar de visboer stuurde op vrijdag, met een reeds ingevette ovalen ovenschaal. Neen, wij zijn niet katholiek maar dat terzijde. Het idee had weinig met het uitsparen van afval van doen. Neen, de visboer sloot om 17.30 en dat vonden ze thuis te vroeg om al het avondeten te genieten. Ook erg als je uit school komt, ontzettend trek heb en dan moet wachten tot 19.00. Die 19.00 vond ik met name op zondag een aderlating. Immers, voor de voetbalfanaten onder ons, begon dan Studio Eredivisie. Afijn. Terug naar de schalen en pannen.
De visboer was een druk bezocht gebeuren op vrijdag. In een bomvolle zaak kwam ik naar binnen gemarcheerd. Trok een nummertje en toen ik aan de beurt was, om drie gebakken visjes te bestellen, toverde ik de enorme schaal uit de tas en zei, toch iet wat bedremmeld: “wilt u het hier in doen alstublieft?” Voor de kinderen van Alfred, er was praktisch niemand die er vreemd van op keek. Ook de visboer niet. Nog sterker, die spande er nog een stuk aluminiumfolie overheen. Tot dusver de afval besparing. Cringe kenden we toen als ongemakkelijk maar zo voelde het niet. Wel toen ik per abuis een Ritalintabletje had laten ontglippen en ik, in mijn impulsiviteit riep: O maar voor u is het speed hoor mevrouw! Toen ik erop gewezen werd dat ik iets had laten vallen.
Tja, ik zie Alfred de meest kolderieke dingen doen. Zoals even van Veenendaal naar Almelo fietsen en weer terug. Op één dag. Om even hier te komen te lunchen en iets af te geven. Zoek het maar vast op. De fietsafstand tussen Veenendaal en Almelo. Dus dat Alfred bij tijd en wijle met een enorme pan naar de frietboer rijdt, ach. Eigenlijk is het wel slim ook. Mede door de hoeveelheid afval die je ermee uitspaart.
Moet wel zeggen dat de snackbar hier op het hoekje de friet in papieren zakken steekt. Zakken van ongebleekt papier. Die ellendige plastic bakjes zijn nog in volle glorie aanwezig. Tragisch. Althans, dat denk ik want ik kom vrijwel nooit in zo een etablissement waar men in olie bereide spijzen voor u serveert.
Hoe ook. De pan van Alfred of de ingevette ovenschaal van mijn stiefmoeder. Het is niet geheel nieuw en naar mijn inziens ook niet geheel ongebruikelijk. Mocht u nog willen weten waarom die gebakken vis in de ingevette ovenschaal moest belanden, wanneer ik ermee thuis kwam verdween het geheel in de voorverwarmde oven en als we dan gingen eten, was de vis nog warm. Voor alle culinair onderlegde experts onder u. Neen, de vis was dan niet uitgedroogd en ook niet verslapt.
Misschien kan ik voor u, in ons december nummer, een compilatie maken van alle doldwaze Alfredo acties in zake klimaat en duurzaamheid. Dan stel ik mijn doldwaze acties daar tegenover en dan valt er nog wat te lachen in deze barre tijden. Leuk?! Met ADHD-ers is het leven nooit saai. Met ADHD-ers met autisme (moi) al helemaal niet.
