Toen ik vanmiddag een soort kaasstaafje at, en genietend op mijn stoel plofte, hoorde ik in mijn hoofd Alfred al mopperen. Kaas is volgens hem de poel der verderf. Nou moe! Volgens Alfred zit er in kaas een stofje dat er voor zorgt dat wij er zo aan verknocht zijn en het zo moeilijk vinden om het te laten staan. Ook Alfred, die sinds dit jaar door het leven gaat als veganist. Ik twijfel er niet over dat Alfred gelijk heeft. De kaasdiscussie heeft overal al tot diverse stevige discussies geleid. Gelukkig nog niet tot poederbrieven aan het adres van ons aller Alfred. (grapje.)
We hebben heel wat schuursponsjes gehad onderling. Door pubers steevast genoemd als, hoe ironisch, ‘beef.’ Waar ik me in het zweet werkte in de sportschool. (ondertussen bezig met de stang van 20 kilo, waar de gewichten nog aan gehangen moeten worden.) Fietste Alfred door berg en dal. Viel hij onfortuinlijk en kocht hij een tweedehands fiets terug. Was die andere fiets dan ter ziele door een val? Neen, slijtage. Alfred fietst er wat af. Alleen, met de jongens maar ook met zijn liefhebbende echtgenote. Fietsen. Ik heb ondertussen een soort stationsfiets in de schuur staan. Beetje klein, wel heel licht. Ik overweeg stevig om hem echt te laten opknappen. Lees: de voorband te laten plakken. (nee dat kan ik niet zelf. Zo geëmancipeerd ben ik niet.)
Waar wij, de geleerden van de alweetnietkunde het ook niet eens over werden was het nut van naar de sportschool gaan. Nou, Alfred vond met name het bewegen op elektrische apparaten wel een beetje gek. Je kan buiten gaan hardlopen. Je kan gaan wandelen en je kan dus gaan fietsen. Of gaan zwemmen. Tsk. Alfred uitgelegd dat je met een deel van de apparaten zelf energie opwekt. (waarom daar geen zinvolle dingen mee gedaan worden?) dat een groot deel van de krachttrainingen geen enkele vorm van elektriciteit nodig heeft. Hooguit een lamp. Omdat je anders in het duister zit.
Ook een veel voorkomende discussie is dat ik mijn eiwitten blijf halen uit dierlijke producten. Waar Alfred noten eet, plantaardige vormen van zuivel en andere voedingsmiddelen, scoor ik toch snel zuivel in de supermarkt of eet eieren. Kleine kanttekening is wel dat het grootste deel van deze zuivel wordt gehaald uit de Minder Verspillen Bak. Al las ik pas dat je hiermee een bepaald systeem in stand houdt. Je zou maar met moed beleid en trouw pogen verspilling tegen te gaan. Vertelt u vooral niet aan Alfred dat er sprake was van een rottingsproces in mijn netje mandarijnen. Schandalig. Mandarijnen in december. Waarvan ik ook een netje aan onze predikant had geschonken omdat pleegzuster Bloedwijn vond dat hij meer vitamines tot zich moest nemen.
Ook iets leuks, de liefde voor de wielersport van Alfred tegenover de liefde voor voetbal van Eva. Je zou kunnen stellen dat de fietssport duurzaam is. Bij de voetbal heb je toch al vaak die grote lichtmasten nodig. Wordt er van alles verorberd. Zet het hele mensenstromen in gang. Ware het niet dat een groot deel van de supporters met het OV naar de voetbal reist. (we hebben het hier over het profvoetbal.) Dat de bekers waar de dranken in geschonken worden herbruikbaar zijn. Dat de grote lichtmasten bij vele clubs ledverlichting bevatten. De wielersport is een sport waarbij veel wordt gevlogen. De fietsen en al het materiaal wordt ook per vliegtuig vervoerd. Alle fans van over heel de wereld reizen af en niet te vergeten: de reclame karavaan!
Ik zag mijzelf al staan met een peen op mijn hoofd. Een paraplu omgekeerd in mijn hand om bidons te verzamelen. Over bidons gesproken, de bidons die de fietsers hebben worden zonder pardon de natuur in gepleurd of de berm. Wel ja! Doe ik al een hele poos met mijn eigen bidon, worden ze hier zo ter berme geworpen.
Alfred had voor een kortere periode het onzalige idee om een tweede auto aan te schaffen. Ja, daar had hij zelf ook slapeloze nachten over. Want het zou een leasebak worden en waarschijnlijk slechts hybride. Waar ik handenwrijvend wilde weten welk model, welk merk en dat merk met Vo begon of met Au bleef Alfred pruttelen als een percolator. Hij, de groene goeroe met een tweede auto. Dat KON toch niet? Het gebeurde ook niet en jullie stoethaspel hier reist heel het land af met het OV. Ook al leidt dit onherroepelijk tot een hoop vertragingen en toestanden.
Al met al, en ja, ik rond af, waren Alfred en ik het in de kern over veel zaken eens. We hebben allebei onze oneffenheden qua duurzaamheid en we hebben allebei onze guilty pleasures. We kunnen unaniem een klaagzang starten over de ander maar ook met de nodige humor en zelfkritiek ons eigen gedrag reflecteren. Of ik, we, volgend jaar doorgaan met de schuursponsjes, of dat er een ander concept komt dat is nog niet zeker. Er komt zeker een goede vervanger. Waar ik aan zit te denken? De advocaat van de duivel. (das gek voor een christen.) Waar Alfred tegen is en ik voor, wordt omgedraaid. Waardoor Alfred de voordelen moet verdedigen en ik wat erop tegen is. Dat houdt ons scherp!
Hartelijk dank voor uw aandacht voor onze schuursponsjes. Onze predikant houdt er van als het ergens schuurt. Dat doen Alfred en ik ook. Wij wensen u een fantastisch en duurzaam 2025!
