Heb jij een eigen paradijs?

Er zijn zoveel prachtige plekken in de wereld waar ik ben geweest, in Europa en (tot mijn schaamte) in Afrika en Azië. Ik heb zoveel indrukwekkende natuur gezien: de hoogste sneeuwbergen, de meest exotische omgevingen en de prachtigste meren. En toch ligt mijn eigen paradijs op nog geen vijf kilometer bij mijn huis vandaan. 

Vandaag, met het prachtige nazomerweer, fietste ik er heen en binnen vijftien minuten zat ik met mijn voeten in het zacht stromende water van de Grift.  Het frisse water verkoelde mijn benen en tintelde om mijn huid. Om mijn voeten zwommen kleine visjes, tegen de stroom in waardoor ze op dezelfde plek bleven en steeds iets dichter bij mijn voeten kwamen. Ook de wind waaide tegen de stroom in met als gevolg dat in het water de meest abstracte figuren ontstonden waar je uren naar kon kijken. De zon verwarmde mijn huid, wat in combinatie met het frisse water om mijn voeten een hemelse combinatie vormde. De vogels zongen hun lied: de ganzen in de verte, het zangvogeltje in het riet en de laag overvliegende Tureluur boven mijn hoofd. De wind streelde zacht mijn huid, als een geliefde die alle tijd voor je nam en er alleen voor jou was. Minutenlang keek ik naar de Meerkoet voor mij in het water, de watervogel dieik zo goed kende maar veel te weinig echt had gezien.
Het waren vooral de geluiden van de stilte die mij tot rust deden komen: de visjes die soms naar boven sprongen, het water wat tegen het vlondertje aan kabbelde en het ruizen van het riet aan de overkant van het water.

Van de wereld begrijp ik weinig en van God misschien nog wel minder, maar dat hoefde vandaag ook niet. Vandaag mocht ik hier tot rust komen.

Mijn eigen paradijs, op nog geen vijf minuten afstand van mijn huis. Hoe gezegend ben je dan?
Heb jij een eigen plekje in de natuur? Jouw eigen paradijsje waar je volledig tot rust kan komen?