Boycot

De Olympische Spelen, de heilige graal van iedere sport. Wat kijk ik het graag. Maar dit keer kijk ik niet. Hoeveel ik misschien ook wel mis.Of het verschil maakt? Ik weet het niet, maar het doet er niet toe. Ik wil het gewoon niet.
Het is de persvrijheid (heb je die Nederlandse journalist gezien die weggeduwd werd?). Het zijn de zorgen over de ongebreidelde invloed van China (dat we er überhaupt heengaan wanneer je het advies krijgt om een schone telefoon mee te nemen en geen, maar dan ook geen enkele kritiek te leveren). Het zijn de ontbrekende mensenrechten en de expansiedrift naar Hongkong en Taiwan.

Maar het zijn vooral de Oeigoeren. Een uniek volk wat er niet mag zijn. Wat opgesloten wordt, heropgevoed wordt, van de ziel wordt beroofd. Gemarteld wordt, gesteriliseerd wordt, tot ver buiten de landsgrenzen geïntimideerd wordt. Een volk wat vergeten wordt, verzwegen wordt om het grote China niet tegen het hoofd te stoten.

Hoe kan ik naar een juichende Irene Schouten kijken, wanneer ik in gedachten de Chinese leiders zie glimlachen dat ze wegkomen met alles wat er speelt? Hoe kan ik Suzanne Schulting zien inrijden, terwijl zelfs het IOC niet kan garanderen dat de hippe merchandising (kleren) niet gemaakt zijn door Oeigoeren in heropvoedingskampen? En hoe kan ik de bijna zekere gouden Nederlandse 1000 kilometer kijken, terwijl Oeigoren in Nederland opgeroepen hebben om de spelen te boycotten?

Of het zin heeft, weet ik niet. Maar hoeveel ik ook van sport houd. Ik doe niet meer mee. Ik kijk niet. En ik laat het weten. Hoe meer kritiek er is, hoe minder mensen er kijken, hoe meer aandacht er is voor de Oeigoeren. Het volk wat we nooit mogen vergeten.

En ja, het voelt ergens ook wel goed. Om een punt te maken. Om een tegengeluid te laten horen. Om me minder schuldig te voelen.
Kijk jij naar de winterspelen? Of boycot jij het ook?