Als wij het maar goed hebben

Nederland is een prachtig land om in te wonen. De politie is je beste vriend, de premier fietst gewoon over straat en Ajax is ook dit jaar weer kampioen geworden. Er zijn goede sociale voorzieningen, zelfs onze huisdieren baden in luxe en ondanks dat de IC's bijna vol liggen kunnen we komende zomer waarschijnlijk weer gewoon op vakantie. Ja, het is fijn om Nederlander te zijn.

Al geldt dat niet voor iedereen en soms krijgt zo iemand een naam of gezicht.
Sabri Sertkaya is zijn naam. Hij is 42 jaar, maakt een bijzonder prettige indruk en heeft sinds sinds zijn geboorte maar één arm. En géén benen. Gelukkig woont hij niet in een arm land zonder sociale voorzieningen en heeft hij gewoon een eigen huis. Oh wacht, hij woont wel al vier jaar noodgedwongen in bij zijn broer op de vierde verdieping van een portiekwoning in Den Haag. Aangezien er geen lift is, moet hij hangend aan een arm de 55 treden naar de woning zelf beklimmen (waar hij 15 minuten over doet). En omdat hij geen geschikte woning heeft, komt hij niet in aanmerking voor een scootmobiel. Hij gaat dan ook kruipend over straat. Laat die laatste woorden nog eens op je inwerken. Dit is Nederland en deze vriendelijke man gaat kruipend over straat.
Gelukkig hebben in Nederland sociale voorzieningen en kan hij geholpen worden. Oh nee, wacht, volgens de gemeente Den Haag is zijn situatie niet ernstig genoeg voor een urgentieverklaring. Nog even wachten Sabri, we nemen je echt wel serieus. Maar je weet het, voor je het weet wil iedere man zonder benen en met maar één arm een eigen woning en een scootmobiel...

Vergeef me mijn wellicht cynische toon, maar het begint me steeds meer op te vallen. Nederland is een fantastisch land, als je tot de gelukkige meerderheid behoort (en Ajax-fan bent). Maar je zou maar Sabri Sertkaya heten (zou het uitgemaakt hebben als zijn naam Willem Jansen was geweest?). Of een vluchteling uit een oorlogsgebied zijn en nog altijd geen verblijfsvergunning hebben, terwijl je zoontje vloeiend Nederlands spreekt en niet eens weet wie die dicator uit Syrië is. Of je zou maar een keurige werknemer zijn die door de belastingdienst als fraudeur is aangemerkt en nog altijd verbijsterd bent over de verkiezingsuitslag die de regeringspartijen wel beloond lijkt te hebben voor de chaos die ze hebben aangericht (alleen het CDA van Pieter Omzigt heeft echt klappen gehad, net als de SP van Renske Leijten).

Legt die verkiezingsuitslag niet precies de vinger op de zere plek? Heeft de grote meerderheid het niet te goed en willen we dat niet vooral zo houden? We roepen ach en wee over een gehandicapte man op een bovenwoning, maar vergeten dat zijn lot misschien wel onlosmakelijk verbonden is met onze manier van leven. Want voor Sabri Sertkaya staan er nog vele andere schrijnende gevallen paraat en wanneer je iedereen echt wilt helpen ontkomen we er niet aan om een aanzienlijk deel van onze welvaart op te geven. En dat gaat toch echt te ver. Onze lonen moeten blijven groeien, de wintervakantie moet wel door gaan en we hebben toch het recht om op koningsdag dit jaar wel erop uit te gaan? De boog kan ten slotte niet altijd gespannen blijven staan.

En zo zit ons leven vol met ongemakkelijke waarheden.
Natuurlijk moet er diervriendelijk geboerd worden, maar we willen wel het goedkoopste bbq-pakket. Natuurlijk heeft ieder kind in de wereld recht op een opleiding, maar wie maalt er echt om dat miljoenen kinderen in slavernij ons eten en kleding produceren? En natuurlijk is klimaatverandering een zorg voor de nabije toekomst, maar van onze vakantie of biefstukje blijft iedereen af.
Wij willen onze welvaart blijven houden, die pakt niemand ons af. En dus betalen de zwakke en kwetsbaren de prijs voor onze manier van leven.
Getraumatiseerde toeslagenouders wachten nog altijd op echte erkenning. Oorlogsvluchtelingen creperen in vluchtelingenkampen of verdrinken in zee. Migranten leven in Europese landen als slaven in tuinkassen. Mensen op de Maladiven zien hun wereld langzaam aan in de zee verdwijnen. Miljarden dieren leven hun uitzichtloze leven tot ze verlost worden door de dood. Op grensmuren van Turkije staan (door Europa gefinancieerde?) automatische geweren die vluchtelingen uit Syrië zonder pardon doodschieten. 

En een zwaar gehandicapte man moet zelf de vier trappen maar naar boven klimmen.
Het spijt ons, Sabri Sertkaya. Vreselijk dat jou dit overkomt, dit mag echt niet gebeuren. We roepen ach en wee en gaan los op social media. Maar als we heel eerlijk zijn, interesseert het ons niet genoeg. Voor jou miljoenen anderen kwetsbare mensen, en dat kunnen we echt niet aan.
---
De trieste situatie rondom Sabri laat zien hoe scheef onze maatschappij gegroeid is. Wij geloven er heilig in dat we met elkaar op een eerlijke manier met elkaar moeten gaan leven. Een leven wat recht doet aan mens, dier en milieu. Onze hoop is dat Nederland deze omslag gaat maken en dat christenen aanhaken bij de duurzame trend die al langer ingezet is. Ook corona legt (nog altijd) de weeffouten in onze samenleving bloot. Hiervoor is vorig jaar het manifest Het Groene Normaal gelanceerd, wat oproept tot een eerlijke manier van leven. Wil je meer weten en misschien wel mee doen? Kijk op http://www.hetgroenenormaal.nl en onderteken ook het manifest.