We zijn stil. 2 minuten. Zoals we dat al heel lang doen. Ieder jaar weer. We herdenken en gedenken de slachtoffers van wereldoorlog twee. Ook om ons te realiseren dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Vlak na de twee minuten stilte op De Dam wordt een demonstrant hardhandig verwijderd. Men snoert haar letterlijk de mond. Iemand die op wilde komen voor de Palestijnen.
Schrijven over Israël, over oorlogsmisdaden van de regering is riskant. Je bevindt je op glad ijs en krijgt voor je het weet het predicaat ‘antisemiet’ toebedeeld. Een ding is zeker. Schoof hield een toespraak in 7 kleuren grijs. Keurig, weinig prikkelend. Want los van alle andere oorlogen die er woeden, die in Gaza heeft een extra wrange bijsmaak gekregen. Een compleet volk wordt beetje bij beetje van de kaart geveegd. In het nauw gedreven, opgejaagd en verjaagd van huis en haard. Mochten ze die nog hebben. Voedsel en medicijnen mogen Gaza niet in en het Israëlische leger schroomt er niet voor om ziekenhuizen, hulpverleners en vluchtelingenkampen te bombarderen. “Foutje!” Zo luidde het motief, toen een aantal hulpverleners van Artsen Zonder Grenzen werd gedood. “foutje…?” Een foutje is een schot in eigen doel. Niet het doden van hulpverleners.
De oorlogsmisdaden stapelen zich op maar veel regeringsleiders zwijgen in alle talen. Men lijkt in een collectieve kramp te zijn geschoten die ontstaan is na wereldoorlog twee. “nie wieder!” De economische belangen zijn groot en dus zien we dag in dag uit hoe een heel land compleet wordt verwoest. Er is ook een groep mensen die op basis van een bijbels sentiment meent dat het Israëlische volk het uitverkoren volk is en dat Israël hoe dan ook recht heeft op Palestina. Dat Hamas op 7 oktober vorig jaar de oorlog zelf is gestart. Terwijl de Palestijnen al worden opgejaagd en verdreven sinds ’48. De bezettingen van de westelijke Jordaanoever zijn hier een voorbeeld van. Huizen die door het Israëlische leger in beslag worden genomen, waardoor de bewoners moeten vluchten, ook. Het landjepik vindt al bijna 80 jaar plaats. De oorlog is niet bij Hamas begonnen maar dat benoemen is het vonkje in het licht ontvlambare kruitvat.
Het is, met het gevaar vele lezers te verliezers, niet te doen om je kritisch uit te laten over de situatie in Gaza. We zien de beelden. We zien hoe de diverse regeringsleiders geen echte vuist durven te maken tegen de volstrekt ontoelaatbare handelswijze van de Israëlische regering. Het blijft bij wat speldenprikjes. Bij een voorzichtig mopperen. Waar klare taal gesproken zou moeten worden. Als we wereldoorlog twee herdenken, wat belangrijk is, moeten we ons ook uitspreken tegen de verwoesting van een compleet land met bevolking en al.
Of ik dan de andere oorlogen vergeet? Die minstens zo bloederig lijken te verlopen of zelfs nog bloederiger? Neen. Echter levert de Nederlandse regering geen wapentuig aan de agressor. De wapenindustrie vaart wel bij de diverse oorlogen en dat besef is al absurd genoeg. De Nederlandse staal zwijgt, misschien dat het mompelt maar echt tot harde sancties komt het niet.
Niemand durft te zeggen waar dit eindigt maar de vrees wordt steeds meer werkelijkheid. Laten we ook daar eens vaker bij stilstaan.
Reageren? Dat kan: eva@godindesupermarkt.nl
