Durft u het aan?
Samuel ging met vakantie en nam een aantal boeken mee. Waaronder het boek ‘honger.’ Tevens aangeraden door Alfred. Het boek maakte op Samuel diepe indruk en hieronder leest u wat het met hem deed en waar het boek over gaat. Alfred gebruikt het boek met regelmaat ter inspiratie voor zijn workshops. Ik. Eva, ga het boek ook lezen. Wij willen u natuurlijk niet ontmoedigen om het te gaan lezen. Want in feite zou juist iedereen het gelezen moeten hebben.
Het boek ‘Honger.’
De zomervakantie is mijn lievelingsperiode van het jaar om vele redenen. Het samenzijn met het gezin, mijzelf laten overweldigen door de prachtige details van de natuur en heerlijk ontspannen na een jaar hard werken. Ook vind ik de vakantie heerlijk, omdat ik eindelijk tijd heb om rustig te lezen.
Dit jaar was mijn boekenstapel nog iets groter dan andere jaren, want ja, vorig jaar kende ik Alfred nog niet. Dit jaar dus geen romans of thrillers mee, maar boeken van een heel ander kaliber. Het afgelopen jaar heb ik best wat boeken van de stapel af kunnen tikken, maar bij één boek lukte het me maar niet. In januari ben ik er met frisse moed aan begonnen, dat wel. Maar verder dan de eerste 150 bladzijden kwam ik niet. Wat een boek. Wat een ellende. Wat ik las wilde ik helemaal niet lezen. De inzichten die ik kreeg wilde ik helemaal niet krijgen en de persoonlijke verhalen al helemaal niet. Was er dan niks optimistisch te schrijven? In februari ben ik van pure ellende maar verder gegaan met het afvinken van andere boeken van de boekenlijst.
Deze zomer, ontspannen zitten op onze prachtige groene camping, heb ik de stoute schoenen maar weer aan getrokken. Want Alfred bleef maar aandringen, deze moest ik echt uitlezen. Mijn vrouw verklaarde me voor gek: Dit lees je toch niet voor je lol? Ditmaal had ik wel het doorzettingsvermogen om het boek uit te lezen, al heb ik het boek geregeld weg moeten leggen. Soms doordat mijn jongens elkaar in de haren vlogen, soms omdat een eekhoorn mij afleidde, maar veel vaker omdat ik moest verwerken wat ik las.
Het ligt niet aan de schrijfkunsten van Martin Caparros, de schrijver van dit boek. Het leest gemakkelijk en het kost me geen moeite om hem te volgen. Het ligt al helemaal niet aan zijn vaardigheden als onderzoeksjournalist, want het werk wat hij hier in heeft gestopt is fenomenaal. Het is de keiharde realiteit die mij met grote regelmaat overviel. Zo is er geen ziekte, geen enkele oorlog die meer mensen heeft gedood. Nog steeds is geen enkele plaag zo dodelijk en zo vermijdbaar als de honger.
Het boek “Honger”, want zo heet dit boek wat mijn leven deze zomer op zijn kop zette, beschrijft de structuren van honger in de wereld, in combinatie met talloze interviews met hen die lijden onder dit fenomeen. Om misverstanden te voorkomen, het gaat niet over een hongersnood, maar structurele honger, van generatie op generatie op generatie. Voor dit boek heeft de schrijver de hele wereld over gereisd, van Sudan tot Amerika, van Argentinië tot India en vele andere plaatsen. Naast de oorzaken van honger, gaat hij ook uitgebreid in op de oplossingen, want die liggen voor het oprapen. Dit “probleem” is namelijk heel simpel op te lossen. Waarom gebeurt dit dan niet? Welke belangen spelen er? Wat is het aandeel van het “barmhartige” christelijke westen? Zijn we wel zo barmhartig als we zelf geloven? Stuk voor stuk vragen waar dit boek mij antwoord op gaf. 650 bladzijden waar ik niet vrolijk van werd. Hoe verder ik kwam in het boek, hoe harder ik hoopte op een hoopvol einde. Maar de hoop zakte pagina voor pagina steeds verder weg. Een haalbare, realistische oplossing blijkt namelijk ondenkbaar. Maar gelukkig, de laatste 7 bladzijden geven een klein sprankje hoop. De volgende zin blijft hangen: “Ik ben vóór het ondenkbare, omdat dit al vaker is verwezenlijkt. We hoeven alleen maar te bedenken welk ondenkbaar doel we willen realiseren, en daar ons uiterste best voor te doen.”
Kortom, dit boek zou iedereen moeten lezen, maar nee, ik durf dit niemand aan te raden. Maar voor wie durft…… ik daag je uit!
