Ik kan geen vrede vinden met kerst, het raarste feest van de christelijke kalender. Omdat iedereen er zo van lijkt te houden, hou ik vaak voor me dat ik kerst een schizofreen feest vindt waarin kerstcommercials, christelijke liedjes en kerstdiensten nagenoeg dezelfde inhoudsloze boodschap verkondigen: Vrede op aarde, vooral voor onszelf en dan hup naar de kerstdis met onze eigen familie en vrienden.
Als het geen christelijk feest was, zou ik het niet eens zo’n probleem vinden. De wereld wordt nu eenmaal geregeerd door machthebbers en extreem rijken die niet eens hun best doen om de schijn op te houden. Zo was op de bij voorbaat mislukte klimaatconferentie in de oliestaat Dubai 1 op de 29 deelnemers een lobbyist van de olie-industrie en zijn de politiek en het bedrijfsleven zo nauw met elkaar verbonden dat je moeilijk kunt zien waar de één begint en de ander eindigt.
Mijn echte probleem zit bij het christelijke sausje van kerst. Of zoals je wilt, de kern van wat we eigenlijk vieren: de geboorte van een arm vluchtelingenkind die op aarde kwam om de meest kwetsbaren het rijk van de vrede te verkondigen. Wat de rijke Farizeeën zo frustreerde dat hij onvermijdelijk aan een kruis eindigde.
Ieder jaar heb ik moeite met kerst, maar dit jaar is de kloof zo groot dat ik het liefste gewoon zou vloeken. Hoe in godsnaam kunnen volgelingen van een vluchtelingenkind massaal op Geert Wilders stemmen? Hoe kunnen brengers van de vrede het intenste leed van de Palestijnen in Gaza negeren alsof het geen mensen zijn? En waarom is de verborgen impact van een gemiddelde christelijke kerstdis een klap in het gezicht van hun eigen leider?
Steeds vaker vraag ik me af waar ik mijn lidmaatschap van het christendom op kan zeggen. Niet dat ik zelf niet hypocriet ben, integendeel, maar vaak voel ik meer verbondenheid met de F-side van Ajax dan met ‘de kerk’.
Goddank mag ik bij mijn workshops wekelijks gelovigen ontmoeten die – soms bijna kinderlijk naïef – hardnekkig proberen in vrede te leven. Het zijn deze mensen, en organisaties als Groene Kerken, Christian Climate Action, ARocha en Micha Nederland die maken dat ik mijn fictieve lidmaatschap van het christendom nog in de kluis laat liggen.
Ik wens je een zalig kerstfeest toe, in de ware betekenis van het woord. Met het geloof in echte vrede op aarde en met schelden, tieren en heilige onrust in de kerstnachtdienst.
