“Je bent een soepkip!” was ooit een liedje van het onmogelijke duo Ernst en Bobby. Kip is dan wel volgens de bekende reclameslogan het meest veelzijdige stukje vlees, wat nou als wij mensen ook op kippen lijken? Dan helaas geen veelzijdige wezens als het op eten aankomt. Nee, ordinaire plofkippen.
Bent u nu verbijsterd en vraagt u zich af waarheen deze weg leidt? Wel, ik las een boekje: De Mens Is een Plofkip. Dat gaat er niet over dat wij in veel te kleine hokjes worden gestopt en binnen de kortste keren vetgemeste hennen zijn. Welnee. Het gaat over ons voedingspatroon. Hoe wij denken dat wij vrij en autonoom zijn als het voeding betreft maar genadeloos in de handen zijn gevallen van de voedingsindustrie. Die maar één doel heeft: record omzetten! Het gaat hen niet om onze gezondheid, het gaat om de winst. Bakken met winst die worden vergaard door geniepige reclame. Want wat zijn we er vatbaar voor.
Het gaat ook over wat er in ons eten zit. Hoe we in sneltreinvaart zijn gegaan van het uren in de keuken staan in de jaren vijftig (pakjes e.d. bestond nog niet.) Tot vrij luie consumenten die hun voedsel het liefst zonder al te veel moeite naar binnen werken. De gouden ingrediënten in de juiste verhouding zorgen ervoor dat we er van smullen. We laten het niet bij een handje vol of een schaaltje. Nee, de verpakking gaat leeg. Nu spreek ik natuurlijk niet voor alle mensen maar procentueel gezien is er een grote groep mensen voor wie dit helaas wel geldt.
We zijn in de loop der jaren dikker geworden. Hebben we dit zelf in de hand? Waarom valt de één ten prooi aan het junkfoodgebeuren en de ander niet? Het heeft te maken met hoe onze hersenen zijn afgesteld. Vanuit het oerinstinct moest je hamsteren in tijden dat er voedsel was, om zodoende een reserve op te bouwen. Meer is niet genoeg. Ons brein signaleert feilloos dat er iets is dat we lekker vinden. Niet alleen de combinatie van vet, zout en suiker speelt een grote rol. Ook de toegevoegde E-nummers die er voor zorgen dat het gevoel van “genoeg” niet of nauwelijks wordt bereikt.
Ons wordt voorgespiegeld dat iets gezond is. Terwijl het product in feite voor een groot deel bestaat uit suikers. We worden gesensibiliseerd met plaatjes uit grootmoeders tijd. Omdat we het idee hebben dat het product dat we maken op ambachtelijke wijze is geproduceerd. Door oude omaatjes in Italië, zoals een bekend sausmerk pretendeert. We laten ons kinderlijk eenvoudig voor de gek houden, lokken en volstoppen met producten die niet of nauwelijks voedingswaarde hebben. Neem nou sinaasappelsap. Voor een groot glas sinaasappelsap heb je toch al gauw een sinaasappel of 4 a 5 nodig. Je drinkt het sap, dat voornamelijk bestaat uit fructose dus suiker, zo op maar ga maar eens 5 sinaasappels eten.
Eten wordt gemakkelijk, we hebben geen tijd meer om uren in de keuken te staan en hoe gemakkelijk is het dan dat Unilever een breed scala aan producten heeft die de bereidingstijd aanzienlijk verkorten? Een pakje hier, een sausje daar. Je hoeft alleen nog maar te assembleren en schoon is het kunstgebit! We nemen na verhouding veel meer calorieën in, dan dat we verbranden. Dat is al gauw gebeurd. Ik at vandaag nootjes. Een paar handjes en ik zit al op de helft van wat ik was mag hebben aan calorieën.
Teun van der Keuken – De Mens Is Een Plofkip. Van harte aan te bevelen en gelieve aan te schaffen bij uw lokale boekhandel of lenen in de bibliotheek. Dat laatste is natuurlijk qua duurzaamheid het beste. Mocht u zich afvragen of ik dan het goede voorbeeld geef? welnee. Ook al ben ik de afgelopen maanden sterk in omvang geslonken. Ook ik laat me elke keer weer verleiden in de supermarkt.
