Vloeken. Ik deed het nooit. Het was dé doodzonde.
Tot mijn leven op de kop stond en jarenlange opgekropte pijn zijn weg naar buiten vond. Ik vloekte zacht. Harder. Hardst. Schreeuwend tegen de wind op de fiets. Zacht in de kerk. Als opening van de dag, op de rand van mijn bed.
Twee jaar lang vloekte ik. Ik was er niet trots op, maar kon het ook niet tegen houden.
@rikkovoorberg is dominee. En schreef een boek over vloeken. Want is een vloek misschien wel niet de best passende uitdrukking bij de openlucht gevangenis die we Gaza noemen. Of welk woord zou beter passen dan ‘verdomme’ bij een vluchtelingenkind dat verdrinkt in zee? Bij de zwijgende moeder in shock bij het uitgehongerde dode lichaam van haar kind? Bij de desinteresse van veel christenen over onrecht? Bij een christelijk festival, @opwekking , waar tienduizenden christenen samen komen en waarvoor asielzoekers het terrein weer moeten verlaten?
Verdomme… Zijn we in zekere zin niet allemaal ‘verdoemd’? Hebben we niet allemaal liefde nodig? Vergeving? Genade?
In de aflevering 18 van @groenemafkezen deelde ik een pop-up gedachte van @rikkovoorberg over elkaar de maat nemen. Een korte overdenking, maar bij het citaat van de Perzische dichter had ik tranen in mijn ogen.
Volg deze man, lieve mensen. En luister vooral zijn dagelijkse overdenkingen…
